Μετά τον τυφώνα Κατρίνα και τις τεράστιες καταστροφές στη Νέα Ορλεάνη, ο Milton Friedman, γκουρού της κυριαρχίας των αγορών στα δημόσια αγαθά, έσπευσε να γράψει στη “Wall Street Journal”: «Τα περισσότερα σχολεία της Νέας Ορλεάνης είναι συντρίμμια. (…) Πρόκειται για τραγωδία. Αλλά είναι επίσης και μια ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα». Ο Friedman εισακούστηκε και στη Νέα Ορλεάνη, αντί να ανοικοδομηθούν τα δημόσια σχολεία, έλαβε χώρα το μεγαλύτερο πείραμα κρατικά επιδοτούμενης ιδιωτικής εκπαίδευσης. Έτσι, το 2010 φοιτούσαν στα charter schools (ιδιωτικά σχολεία χρηματοδοτούμενα από το κράτος) το 71% των μαθητών της περιοχής. Η αντίδραση του συνδικάτου των δασκάλων κάμφθηκε βίαια: 4.700 δάσκαλοι απολύθηκαν και η συλλογική σύμβαση που είχε υπογράψει το σωματείο τους δεν έχει πλέον καμία ισχύ.
Το αμερικανικό λόμπι που προωθεί την κρατική χρηματοδότηση ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη του Friedman Foundation for Education Choice, δαπανά τεράστια ποσά στο όνομα της ελευθερίας επιλογής: 65 εκ. δολάρια ετησίως εκτιμά η Εθνική Ένωση Εκπαιδευτικών. Ακόμα όμως και σε πολιτείες όπου έχει εισαχθεί, το πρόγραμμα έχει υποστεί σημαντικά πλήγματα. Το 2006 στη Φλόριντα και το 2009 στην Αριζόνα το σύστημα κουπονιών φοίτησης κηρύχτηκε αντισυνταγματικό από τα Ανώτατα Δικαστήρια, ενώ οι αρχές της Ουάσιγκτον αρνήθηκαν να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση.
Γιατί τα αναφέρουμε αυτά; Μα γιατί πρόσφατα οι εγχώριοι ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων, από κοινού με τον ΣΕΒ, πρότειναν την ενίσχυση των ιδιωτικών σχολείων με δημόσιο χρήμα. Ζήτησαν δηλαδή τη χορήγηση κουπονιών προς τους γονείς για την επιλογή σχολείου. Ταυτόχρονα, ζήτησαν την άρση του νομικού πλαισίου που επιβάλλει τη συνολική εποπτεία των προγραμμάτων σπουδών από την πολιτεία και ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Πιο απλά, ζήτησαν από το κράτος να αφήσει ανέλεγκτο το χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και ταυτόχρονα να τον χρηματοδοτεί. Όλα αυτά την ώρα που περικόπτει μισθούς και συντάξεις για να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να γίνει αντιληπτό ότι μια τέτοια μεταφορά δημόσιων πόρων προς την αγορά θα αύξαινε δραματικά την ένταση των ανισοτήτων στην εκπαίδευση και θα δημιουργούσε εκπαιδευτικά γκέτο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση σε ορισμένα σχολεία όσων μαθητών δεν ανήκουν στην κυρίαρχη θρησκευτική ή εθνοτική ομάδα, των μαθητών με αναπηρίες ή προβλήματα ένταξης. Η υποβολή μιας τέτοιας πρότασης είναι βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα των ιδιοκτητών σχολείων. Ταυτόχρονα όμως αντανακλά τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δείχνει επίσης ότι ανήκουν σε εκείνες τις κατηγορίες συμπολιτών μας που δεν αντιλαμβάνονται την κρίση ως περίοδο που απαιτεί αυξημένη κοινωνική ευθύνη αλλά ως ευκαιρία για απομύζηση των τελευταίων δημόσιων πόρων.
Το αμερικανικό λόμπι που προωθεί την κρατική χρηματοδότηση ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη του Friedman Foundation for Education Choice, δαπανά τεράστια ποσά στο όνομα της ελευθερίας επιλογής: 65 εκ. δολάρια ετησίως εκτιμά η Εθνική Ένωση Εκπαιδευτικών. Ακόμα όμως και σε πολιτείες όπου έχει εισαχθεί, το πρόγραμμα έχει υποστεί σημαντικά πλήγματα. Το 2006 στη Φλόριντα και το 2009 στην Αριζόνα το σύστημα κουπονιών φοίτησης κηρύχτηκε αντισυνταγματικό από τα Ανώτατα Δικαστήρια, ενώ οι αρχές της Ουάσιγκτον αρνήθηκαν να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση.
Γιατί τα αναφέρουμε αυτά; Μα γιατί πρόσφατα οι εγχώριοι ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων, από κοινού με τον ΣΕΒ, πρότειναν την ενίσχυση των ιδιωτικών σχολείων με δημόσιο χρήμα. Ζήτησαν δηλαδή τη χορήγηση κουπονιών προς τους γονείς για την επιλογή σχολείου. Ταυτόχρονα, ζήτησαν την άρση του νομικού πλαισίου που επιβάλλει τη συνολική εποπτεία των προγραμμάτων σπουδών από την πολιτεία και ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Πιο απλά, ζήτησαν από το κράτος να αφήσει ανέλεγκτο το χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και ταυτόχρονα να τον χρηματοδοτεί. Όλα αυτά την ώρα που περικόπτει μισθούς και συντάξεις για να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να γίνει αντιληπτό ότι μια τέτοια μεταφορά δημόσιων πόρων προς την αγορά θα αύξαινε δραματικά την ένταση των ανισοτήτων στην εκπαίδευση και θα δημιουργούσε εκπαιδευτικά γκέτο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση σε ορισμένα σχολεία όσων μαθητών δεν ανήκουν στην κυρίαρχη θρησκευτική ή εθνοτική ομάδα, των μαθητών με αναπηρίες ή προβλήματα ένταξης. Η υποβολή μιας τέτοιας πρότασης είναι βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα των ιδιοκτητών σχολείων. Ταυτόχρονα όμως αντανακλά τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δείχνει επίσης ότι ανήκουν σε εκείνες τις κατηγορίες συμπολιτών μας που δεν αντιλαμβάνονται την κρίση ως περίοδο που απαιτεί αυξημένη κοινωνική ευθύνη αλλά ως ευκαιρία για απομύζηση των τελευταίων δημόσιων πόρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου